با وجود سختی های این مدت، میتوانستم خودم را قانع کنم که رسیدن به خیلی از آرزوهای خاک خورده ام دست من نیست و شرایط ناهموار، ذهن ناآرامی را ساخته که باعث شده نتوانم روی آینده متمرکز شوم و امیدهایم ناامید شوند.
یک جاهایی اما خوب میدانستم الان دیگر ابر و باد و مه خورشید و فلک همه به کنار رفته اند و برای رفتن و توانستن فقط یک "من" نیاز است.
و همان جاها که صادقانه با خودم به گفت و گو می نشستم بغیر از همین "من" هیچ مقصر دیگری نمی یافتم.
مثل همین روزها که شرایط آرام تر و هموارتر شده و بیشتر به اراده و ذهنی که باید یاری ام کنند فکر میکنم.
چند وقت پیش برنامه ای میدیدم که با مدیر کمپانی ای صحبت میکردند. قوانین کمپانی روی میز بود و وقتی مجری خواست به آن نگاهی بیندازد رئیس مخالفتی نکرد و همین تعجب مجری را به همراه داشت که "این ها راز و رمز های کسب و کار شماست، واقعا ایرادی ندارد بخوانم شان؟"
و رئیس کمپانی حرف جالبی زد: "دانستن اینها باعث نمیشود که به آن عمل کنید! برای راه انداختن یک کمپانی نیروی اراده لازم است. خیلی از این قوانین را خیلی ها میدانند ولی همه شان شرکت راه نینداخته اند."
در یک برنامه دیگر هم جمله ای شنیدم که بسیار جالب بود: "نابغه، اسم مستعار کسی است که سخت تلاش میکند."
این روزها که بیشتر به خودم و شرایطم و کارهایی که میتوانم و نمیتوانم انجام دهم فکر میکنم، حقیقتا جوابی برای خیلی از نشستن ها و نرفتن هایم ندارم. جز اراده ای ضعیف و ذهنی بهانه تراش.
امروز اما نسبتا خوب شروع شد و توانستم کمی خوب پیش بروم و مقابل بعضی از این بهانه ها و ضعف ها بایستم.
تلاش خوبی بود. اما نگرانی فردا را هم دارم و کارهایی که عقب افتاده اند و فکر کردن بهشان هم برایم ترسناک است.
هرچند ذهن قوی اینجور جاها میگوید: "سه ماه عقب افتادن؟ نذار بشه سه ماه و یه روز. همین الان انجامش بده."
و میگوید: " میدونی که ترسش بیشتر از خودش اذیت کننده است. فقط شروعش کن و بدون هیچکسی نیست که بدون سختی به چیزی رسیده باشه. باید هزینه اش رو بدی. پس قوی باش و با انگیزه و حال خوب انجامش بده."
و من میدانم که باید ذهنم را قوی کنم و از پس این شرایط بر بیایم ...
