میگفت: "من اگر اسلام نداشتم وای به حال اطرافیانم! چه کارهایی که میتوانستم برای اذیت شان انجام دهم و انجام ندادم."
من اما فکر میکنم چه اسلام داشته باشم چه نه، باید انسان بمانم.
حتی اگر میتوانم حق کسی را بخورم، نباید به خودم اجازه همچین کاری را بدهم.
حتی اگر میتوانستم سر کسی کلاه بگذارم، با اینکه دستش به جایی بند نیست هم نباید این کار را انجام دهم.
حتی اگر پول لازم هم باشم نباید اجازه دزدی و گران فروشی به خودم بدهم.
حتی اگر از دست کسی عصبانی هم باشم، نباید به خودم اجازه غیبت، تهمت و بردن آبرویش را دهم هرچند هیچوقت و هیچکس نفهمد کار من بوده.
حتی اگر برایم سود هم داشت نباید از اعتماد کسی سو استفاده کنم.
نباید دلی بشکنم.
نباید خودخواه باشم.
نباید آسایشم را نسبت به آسایش دیگری اولویت قرار دهم و با به خطر انداختن آرامش دیگران برای خودم آرامش بسازم.
نباید از قدرت و ثروتم سو استفاده کنم.
نباید خودم و عقایدم را به دیگران تحمیل کنم.
نباید معیار زندگی ام بشود حرف دیگران.
حتی اگر اوقات سختی برایم رقم بخورد باید حواسم باشد همیشه کار درست را انجام دهم.
چه خدایی باشد چه نباشد، چه آخرتی باشد چه نباشد، باید حواسم به انسانیتم باشد مبادا تبدیل شوم به آدم پستی که قدرت یک زندگی شرافتمندانه را ندارد و آدم امن هیچکسی نیست.
هرچند آنکسی که مسلمان واقعی است خوب میداند تمام این کارها به تنهایی حقیقتا برای رشد شخصیت و ظرفیت خودمان است.
خودی که باید بزرگوار شود و در زندگی با صبر و مقاومت و آگاهی و دلسوزی و سعی، بتواند به تکامل برسد و رشد کند.
و این دستورات نه صرفا باید و نباید هایی است که از ترس تنبیه و شوق تشویق بخواهیم بهشان عمل کنیم!
که اگر اینگونه باشد مومن نیستیم و وای به حال کیفیت زندگی مان!
